M'n laatste blog van m'n onvergetelijke wereldreis

Lieve allemaal,

Daar ben ik weer. Velen zullen verwachten dat dit een update is vanuit het prachtige en warme Indonesië, maar helaas schrijf ik deze vanuit het koude Amsterdam. Ik zal m'n blog verder gaan, waar ik vorige keer geëindigd was.

Vrijdag 13 maart rond half een 's middags ben ik door de douane van Schiphol gegaan. Eerst weer lekker winkeltjes gekeken en daarna een mooi plekje gezocht om vliegtuigen te bekijken. Om 14.40 uur vertrok m'n vliegtuig naar Dubai. Een vlucht van zo'n zes uurtjes. Ik zat echt in een onwijs mooi en groot toestel, namelijk de airbus A380. Het is een dubbeldekker en alles was zo chic. Ik als vliegtuig gek keek m'n ogen uit. In Dubai aangekomen bleek dat ik een metro moest nemen naar vertrekhal C en ik was aangekomen in A. Samen met m'n buurman verbaasde ik me hoe groot en luxe een vliegveld wel niet kan zijn. Ik moest vijf uur wachten op m'n volgende vlucht. Deze ging naar Jakarta. Deze vlucht was was minder relaxt dan de vorige. Ik had chagrijnige buren die het maar irritant vonden als ik naar de wc moest en ik merkte dat ik me niet heel lekker begon te voelen.

Zaterdag 14 maart kwam ik lokale tijd aan om 15 uur. In Indonesië heb je een visum nodig om het land in te kunnen en die kun je bij een loket kopen als je geland bent. Gelukkig zat ik niet helemaal achterin het toestel, want dan kon je zo een paar uur wachten voor dat je aan de beurt was. Na een vragenvuur waarom ik hier heen ben gekomen, wat ik hier precies ga doen en voor hoe lang, kreeg ik de stempel in m'n paspoort en kon ik naar m'n tas. In Nederland had ik al een hostel geboekt voor komende nacht en ik had van hun een beschrijving gekregen hoe ik vanaf het vliegveld het makkelijkst en het goedkoopst naar hun toe kon komen. Dit bleek met een bus en vervolgens een taxi te zijn. Daar zat ik dan in de bus als enige blonde meisje met allemaal lokale bevolking. Dan merk je wel dat ze het echt bijzonder vinden om een blank iemand te zien. Rond zeven uur was ik in m'n hostel aangekomen. Eventjes wat gegeten, gebeld met Dex en vervolgens lekker gedoucht. Ik wilde vroeg gaan slapen, want morgenochtend moet ik om 7.15 uur bij het treinstation zijn. Alleen lukte het slapen niet echt. Ik begon me nog wat slechter te voelen dan in het vliegtuig, miste mijn pas overleden oom Rob en voelde me daardoor helemaal niet op m'n gemak.

Na een korte nacht heb ik de taxi naar het treinstation genomen. Om 8.15 uur vertrok mijn trein van Jakarta naar Yogyakarta. Een prachtige treinreis door de rijstvelden. Zo apart ook om te zien dat mensen ook aan het spoor leven en dat de mensen die op de rijstvelden werken ook echt zo'n rieten hoedje op hebben wat je altijd in tijdschriften ziet staan. Ik had een mooie plek aan het raam en heb zeker genoten van deze reis. Maar ik merkte wel dat ik er meer van had kunnen genieten als ik me beter voelde. Ik had ook onwijze hoofdpijn, waardoor ik liever m'n ogen dicht had dan open. En ja dat is niet zo handig als je aan het reizen was. Een aantal jaar geleden had ik ademhalingsproblemen en ik merkte dat ik nu ook weer gek aan het ademhalen was. Heel snel en heel hoog en kreeg het maar niet onder controle. Heel vervelend allemaal.

De volgende dag heb ik in Yogyakarta de welbekende Borobudur bezocht. Dit was erg leuk om in het echt te zien. Wel had ik het groter verwacht. Er liepen daar ook allemaal schoolkinderen rond, die vragen moesten stellen aan toeristen in het Engels om zo hun taal op te krikken. Na 2 kindjes geholpen te hebben was ik wel klaar met al hun vragen. Naast dat ik een attractie was om vragen aan te stellen, wilden veel mensen ook met mij op de foto. Een blank blond meisje vonden ze maar interessant. Ik kon er ook wel een beetje om lachen. Als je naar de uitgang wilt lopen, moet je eerst lang een kilometers lange markt lopen. En echt bij elk kraampje kon je precies dezelfde dingen kopen. En het was allemaal echt vreselijk haha. De onwijs aardige en gezellige taxichauffeur heeft mij hierna nog alle andere highlights van Yogyakarta laten zien. Hij was groot fan van Celine Dion en zong in de auto uit volle borst mee met alle hits. Ik ging helemaal stuk.

Omdat ik merkte dat ik me steeds slechter begon te voelen en hierdoor niet kon genieten van het prachtige Indonesië heb ik besloten om m'n reis te stoppen. Ik heb een ticket gekocht en ben lekker naar huis gegaan. Helaas gaat het nog steeds niet beter met me en wordt er door artsen gekeken wat er met me aan de hand is.

Ik ga zeker terug naar Indonesië, maar eerst moet ik weer helemaal gezond zijn en moet ik weer even flink sparen. Het is jammer dat m'n reis zo moet eindigen, maar ik kan terugkijken op een prachtige en een waanzinnige vijf maanden reizen. Dat kan niemand mij meer afpakken.

Bedankt voor alle trouwe volgers van mijn blog. Ik vond het super leuk om steeds de reacties te lezen.

Liefs Kiko